مصدر موول
انواع موصول در زبان عربی | دفتر سوم؛ موصول حرفی
/the-relative-pronouns-in-arabic-3موصولات حرفی همان حروف مصدری یعنی «أن، أنّ، كَي، ما، لو» هستند که با صله خود تأویل به مصدر می‌شوند و نیاز به عائد هم ندارند. موصولات حرفی نیز همچون موصولات اسمی باید دارای صله‌ای بعد از خود باشند.
انواع موصول در زبان عربی | دفتر دوم؛ اعراب اسم‌های موصول، صله موصول، و عائد
/the-relative-pronouns-in-arabic-2در این دفتر به بررسی بیشتر اعراب اسم موصول، انواع صله موصول، و ضمیر عائد می‌پردازیم و در نهایت نیز اشاره‌ای به موصولات حرفی خواهیم داشت.
مبتدا و خبر | دفتر اول؛ مبتدا
/subject-and-predicate-of-the-nominal-sentence«مبتدا» و «خبر» دو اسمی هستند که با آن‌ها یک جمله مفید ساخته می‌شود. جمله متشکل از مبتدا و خبر «جمله اسمیه» نام دارد. در جمله اسمیه خبر به مبتدا اسناد داده می‌شود و در نتیجه مبتدا مسند الیه یا محکوم علیه، و خبر مسند یا محکوم به است.
نصب فعل مضارع | دفتر دوم؛ نصب با «أن مضمره»
/accusative-particles-in-arabic-2از میان حروف ناصبه «أن» در دو حالت ظاهر و مقدر فعل بعد از خود را منصوب می‌کند. «تقدیر» یا به عبارت دیگر «اضمار» أن به دو شکل جایز و واجب دیده می‌شود.
نصب فعل مضارع | دفتر اول؛ حروف ناصبه
/accusative-particles-in-arabic-1حروف ناصبه عبارتند از: «أن، لن، کَي، و إذن». اگر قبل از فعل مضارع یکی از حروف ناصبه قرار گیرد آن فعل منصوب می‌شود. نصب فعل مضارع می‌تواند؛ لفظی، تقدیری، و محلی باشد.
جمله اسمیه و نواسخ آن
/nominal-sentence-in-arabicیادگیری نحوه استفاده صحیح از جمله‌های اسمیه ضمن این که در پربار شدن مکالمه عربی فصیح نقش بسیار مهمی دارد، موجب می‌شود تا درک دقیق‌تری از کلام مخاطب خود به هنگام گفتگو داشته باشید و از توانایی‌های برتری در ترجمه عربی برخوردار شوید. در این مقاله سعی کرده‌ام در کنار طرح موضوع مبتدا و خبر، به برخی از نواسخ جمله‌های اسمیه یعنی افعال ناقصه و حروف مشبهه بالفعل نیز اشاره‌ای داشته باشم.