06 بهمن 1401
اسم منقوص اسم معربی است که در آخر آن یاء لازم (ثابت) غیر مشدد قرار دارد و حرف قبل از یاء هم مکسور است مثل: القاضي، الساعي، الوادي، الراعي، و الوافي. با توجه به این شروط روشن می‌شود که کلمات زیر منقوص نیستند: يُعطي (فعل است)، في (حرف است)، الذي (مبنی است)، فتى (مقصور منتهی به الف است)، أبي أحمد و مدرسي المادة (یاء آن‌ها غیر لازم است) ظَبْي (قبل از یاء ساکن صحیح است) و كرسيّ (یاء مشدد است یا به عبارت دیگر قبل از یاء ساکن معتل است).
29 دی 1401
تنوین در زبان عربی نون ساکن زائدی است که در لفظ به آخر اسم اضافه می‌شود و در وقف و نوشتار (خط) حذف می‌شود. تنوین به طور کلی به دو دسته «تنوین اصیل» و «تنوین غیر اصیل» تقسیم می‌شود.
22 دی 1401
منظور از متعلقات فعل زمان و مکان انجام فعل، جار و مجرور، حال، و مفعول است. با تقدیم و تأخیر متعلقات یک فعل کلام خود را به شکلی مرتب می‌کنیم که با معنای مورد نظرمان همخوانی داشته باشد.
15 دی 1401
در زبان عربی اصل بر تقدیم مسند الیه بر مسند است مانند تقدیم فعل بر فاعل و مبتدا بر خبر و صاحب الحال بر حال. اما گاهی بنا بر اقتضای کلام مسند مقدم می‌شود و پیش از مسند الیه آورده می‌شود. در این مقاله به برخی از موارد اقتضای تقدیم مسند اشاره خواهیم کرد.
08 دی 1401
جمله در زبان عربی از مسند و مسند الیه تشکیل شده است. مسند الیه معمولا مقدم بر مسند است و پیش از آن می‌آید و گاهی هم البته بعد از آن قرار می‌گیرد. در این مقاله به شرح علل تقدیم مسند الیه بر مسند خواهیم پرداخت.
01 دی 1401
هر جمله تام مفیدی که از مسند و مسند الیه تشکیل شده باشد می‌تواند خبری یا انشائی باشد. جمله خبریه جمله‌ای است که احتمال صدق و کذب در آن وجود دارد و می‌تواند گزاره‌ای درست یا نادرست باشد مثل: زيد قائم، خالد يكرم الضيف ويرعى الحقّ. در مقابل در جمله انشائیه احتمال صدق و کذب یا درست و نادرست بودن گزاره مطرح نیست مثل: أدّ واجبَك، و ما أجمل الإحسان.
24 آذر 1401
اسلوب مدح و ذمّ در زبان عربی برای انشای معنای ستایش و سرزنش به کار می‌رود. مدح و ذم به طور عمومی با افعالی مثل: مَدَحَ، أثنى، استحسَنَ، ذمَّ، هَجا، استقبَحَ، و اسم‌هایی مانند: عظيم، فاضل، كريم، بخيل، حسود، جبان انجام می‌شود. در این میان افعالی جود دارند که تنها برای بیان معنای ستایش و سرزنش وضع شده‌اند. این افعال «افعال مدح و ذم» نام دارند.
17 آذر 1401
وقف به معنای قطع نطق در آخر کلمه است. در این مقاله به طرح معروف‌ترین قواعد وقف در زبان عربی خواهیم پرداخت.
10 آذر 1401
همزه بر اساس این که در ابتدا، وسط و یا آخر کلمه قرار داشته باشد به ترتیب؛ همزه ابتدائیه (همزه مبتدئه)، همزه متوسطه، و همزه متطرفه نامیده می‌شود. در کتابت همزه قاعده عمومی و قیاس بر این است که همزه با حرفی که با آن تسهیل می‌شود رسم شود مثلا در سأل، قرأ، يسأل، و يقرأ همزه با الف نوشته می‌شود چون به شکل سال، قرا، يسال، و يقرا تسهیل می‌شود.
03 آذر 1401
در املای عربی اصل بر «فصل» یعنی جدانویسی کلمه است زیرا هر کلمه معنایی مخصوص به خود و متفاوت با کلمات دیگر دارد.
