مقاله‌ها

انواع موصول در زبان عربی | دفتر سوم؛ موصول حرفی

انواع موصول در زبان عربی | دفتر سوم؛ موصول حرفی

موصولات حرفی همان حروف مصدری یعنی «أن، أنّ، كَي، ما، لو» هستند که با صله خود تأویل به مصدر می‌شوند و نیاز به عائد هم ندارند. موصولات حرفی نیز همچون موصولات اسمی باید دارای صله‌ای بعد از خود باشند.
انواع موصول در زبان عربی | دفتر اول؛ اسم موصول مختص و مشترک

انواع موصول در زبان عربی | دفتر اول؛ اسم موصول مختص و مشترک

«اسم موصول» اسم مبهمی است که تعیین مراد و روشن ساختن مقصود از آن همواره نیازمند یک جمله یا شبه جمله است. به این جمله یا شبه جمله «صله موصول» گفته می‌شود. صله موصول ناگزیر باید حاوی ضمیر یا جایگزین ضمیری به نام «عائد» باشد که به اسم موصول باز می‌گردد و این صله موصول است که موصول اسمی را معرفه می‌سازد. الفاظ موصول اسمی در دو گروه: مختص و مشترک تقسیم‌بندی می‌شوند.
مرجع ضمیر در عربی | دفتر دوم؛ تعدد مرجع ضمیر، و تطابق ضمیر با مرجع ضمیر

مرجع ضمیر در عربی | دفتر دوم؛ تعدد مرجع ضمیر، و تطابق ضمیر با مرجع ضمیر

اصل در مرجع ضمیر غایب این است که تنها یکی باشد. گاهی ممکن است چند کلمه برای قرار گرفتن به عنوان مرجع ضمیر صلاحیت داشته باشند که در آن صورت انتخاب مرجع بر اساس اصول و قواعدی در زبان عربی انجام می‌گیرد. در این مقاله به طرح قواعد مربوط به تعدد مرجع ضمیر و همچنین تطابق ضمیر با مرجع ضمیر خواهیم پرداخت.
مرجع ضمیر در عربی | دفتر اول؛ تقدم لفظی و معنوی مرجع ضمیر، و عود ضمیر بر متأخر لفظا و رتبة

مرجع ضمیر در عربی | دفتر اول؛ تقدم لفظی و معنوی مرجع ضمیر، و عود ضمیر بر متأخر لفظا و رتبة

ضمایر چه متکلم و چه مخاطب و یا غایب هیچ یک خالی از ابهام نیستند و به همین دلیل نیازمند چیزی هستند که ابهامشان را برطرف کند و غموض و پیچیدگی آن را توضیح دهد. به این عامل توضیح دهنده و مفسر ضمیر در اصطلاح «مرجع ضمیر» گفته می‌شود.
اعراب «ولا سيّما»

اعراب «ولا سيّما»

«ولا سیّما» در زبان عربی برای بیان ترجیح یکی از دو شیء متساوی در یک امر مشترک به کار می‌رود. ولا سيّما با قرار گرفتن بین دو چیزی که دارای یک وجه مشترک هستند اولویت و برتری مابعد خود را بر ماقبل در آن امر مشترک نشان می‌دهد.
مبتدا و خبر | دفتر اول؛ مبتدا

مبتدا و خبر | دفتر اول؛ مبتدا

«مبتدا» و «خبر» دو اسمی هستند که با آن‌ها یک جمله مفید ساخته می‌شود. جمله متشکل از مبتدا و خبر «جمله اسمیه» نام دارد. در جمله اسمیه خبر به مبتدا اسناد داده می‌شود و در نتیجه مبتدا مسند الیه یا محکوم علیه، و خبر مسند یا محکوم به است.