بایگانی نوشته‌ها

مصدر واژه‌ای است بیانگر یک رخداد بدون آن که اشاره به زمان آن داشته باشد. مصدر دارای حروف فعل خود در لفظ یا در تقدیر و یا با حرف جایگزین به جای محذوف است.

اسم فعل اسمی است که بر یک فعل معین دلالت دارد و دارای معنا و زمان و عمل آن فعل است ولی علامت فعل را قبول نمی‌کند یا تحت تأثیر عوامل وارد بر آن قرار نمی‌گیرد.

کنایه در نحو عربی بیان و تعبیر از یک شیء معین است با لفظ غیر صریحی که دلالت بر آن داشته باشد. اسم‌های کنایه عبارتند از: «كَم، كَأيٍّ يا كأيِّن، كذا، كَيتَ، ذَيتَ، بِضع، فُلان، فُلانة». این اسم‌ها کنایه از یک عدد، یا سخن، و یا یک عمل مبهم هستند.

اسم نکره اسمی است که بر یک شیء واحد غیر معین دلالت دارد. اسم نکره در میان افراد متعددی از یک نوع که در یک حقیقت شبیه به هم مشترکند شایع است و برای نامیدن هر یک از آن‌ها به کار می‌رود. اسم معرفه اسمی است که بر یک شیء واحد معین دلالت دارد. اسم معرفه با صفات و علامات مخصوص به خود و غیر مشترک با دیگر افراد نوع خود متمایز می‌شود.